thanksgiving 2014

Sinds drie jaar schrijf ik nu deze blog over Ronald, hoe de kinderen en hoe ik het leven na Ronalds dood opbouwen. Familie en vrienden zijn met enige regelmaat voorgekomen in diverse berichten. Nu wil ik aandacht voor mijn collega's vragen.

Wij, mijn collega's en ik, werken op een basisschool. Dat is een bijzondere plek, een soort kleine versie van de maatschappij, van het leven. We leren kinderen rekenen en taal, maar belangrijker nog hoe ze met zichzelf én een ander om kunnen gaan, hoe ze met al die bagage verder kunnen naar het middelbaar onderwijs. En hoewel de setting soms aan kan voelen als een Madurodamsamenleving, sommige gebeurtenissen komen in groot formaat binnen: ziekte, leven en dood, agressie.  Of dat nu bij gezinnen van onze leerlingen plaatsvindt of  in ons eigen team, binnen onze school zijn er altijd opnieuw collega's die opstaan en zorgen voor diegene die het nu nodig heeft.
Die onvoorwaardelijke steun, dat vertrouwen waarop je, ik zou bijna zeggen, eenvoudigweg kunt rekenen, is bijzonder waardevol. De afgelopen maanden én de weken bleek eens te meer dat school, onze school een centrum is waar je je gedragen, gezien en gehoord voelt door collega's, ouders én leerlingen.
Dat deed me opnieuw kijken naar mijn eigen terugkeer in mijn werk voor de klas, in de organisatie na het plotselinge overlijden van Ronald in 2010.
Allereerst het medeleven, vanaf het  eerste begin, van collega's, niet aflatend. Een bezoekje, bloemetje, kaartje of mailtje.
Van een andere orde en voor mij zeer waardevol,  het geduld dat ze met mij hadden toen ik terugkeerde voor de klas, zeker toen ik na een periode opnieuw even uitviel.
Ik kon altijd rekenen op ondersteuning, een oor om te luisteren, raad over wat dan ook (daar zitten wij leerkrachten nooit om verlegen, raad geven).

Vandaag op Thanksgiving wil ik mijn collega’s danken

 

in de spil van het bestaan van velen
heerst soms ook een woelige storm
om die te trotseren
pakken we om beurten de riemen
om te roeien

slag na slag
tot de hoge golven kleiner worden
de stormachtige wind gaat liggen
en we kunnen genieten van een steeds krachtiger stralende zon
of de koele bries die ons voortstuwt

 

Dank,
Mieke

studeren

studeren is een groot goed
het is een verrijking van jezelf
en daardoor een verrijking voor anderen
voor de maatschappij
voor de wereld waarin je leeft

misschien voelt dat nog niet altijd zo
en ben je eerder onzeker
over jezelf
je prestaties
je toekomst
wie je bent

stap dan eens even uit het nu
en zie jezelf op een tijdlijn
kijk naar het verleden
waar kom je vandaan
wie waren belangrijk in je leven
wat heeft je gevormd tot de mens die je nu bent

en kijk dan in de toekomst
wie wil je zijn
wat zijn jouw waarden
waarvoor wil je gaan

stap voor stap ben je in dit heden gekomen
jouw route
volg die verder je toekomst in
stap voor stap
door je grenzen te verleggen
steeds een stukje
door je horizon te vernieuwen
steeds een beetje
door achter dat boeiende, beetje gekke idee aan te gaan
door de dingen in een ander perspectief te plaatsen

als het je energie geeft ben je op jouw route
zo simpel is het

ontplooi je Zelf
jij maakt het verschil


Negen rondbreisjaaltjes en één gebreide wandelmarkering heb ik zojuist achtergelaten bij de Radboud Universiteit, bij de fietsenstalling naast het Erasmusgebouw.
Dat heeft een bijzondere reden: Hanan, mijn dochter, heeft vanavond haar propedeuse-uitreiking.
Ik ben erg trots op haar, net als op haar broers. Het is niet makkelijk je leven als jongvolwassene op te bouwen als je vader plotseling overlijdt. En toch doen ze het, ieder op zijn of haar manier, ieder op zijn of haar route. Stap voor stap.

Heb jij een sjaalte of wandelmarkering gevonden? Vertel wat je wil vertellen, laat een reactie achter over jouw route.

Het ga je goed,

Mieke

levensboom

 

Herinneringstocht

 

Gisteren heb ik samen met familie en vrienden een herinneringstocht voor mijn kinderen Hanan, Yaël en Yoran georganiseerd.
Dyon, Marjo, Jolande, Karli, Reinald, Bart, Monique en Ester hebben hun herinneringen over Ronald met de kinderen gedeeld.
Een hele dag zijn ze meegenomen van Ronalds vroegste jeugd, zijn puberteit tot zijn studententijd. Ze zijn bij zijn geboortehuis geweest, zijn basisschool, middelbare scholen. We hebben geluncht in een café waar Ronald vaak kwam. Ze zijn meegenomen in een aantal studies die Ronald heeft gevolgd en uiteraard hoe en met wie hij zijn studentenleven opbouwde.
Het was mooi, indrukwekkend en emotioneel.
Op deze manier werden de kinderen omringd door hun vader en herkenden verschillende eigenschappen van Ronald in zichzelf. Tegelijk was het een mooie aanleiding tijdens het samenzijn in de avond met meer vrienden en familie om nog meer herinneringen aan elkaar uit te wisselen.
Een waardevol geschenk!

Na afloop ontvingen Hanan, Yaël en Yoran van Fenno en mij een aandenken aan deze dag in de vorm van een levensboom. De boom, die stevig in de grond wortelt, kan zich gezond ontwikkelen.

Dank allemaal voor deze gedenkwaardige dag.
Ronald was heel dichtbij ons.
Dank!


Mieke

 

 

weerspiegeling

 

in de weerspiegeling van je leven
had je genoten van deze dag

herdenking van 70 jaar D-day

alles, alles dat zou verschijnen over
die ene dag
precies 70 jaar geleden
zou je bekijken, lezen, beleven

op twitter volg ik sinds
middernacht
berichten
die gelijke tred houden
met de gebeurtenissen
van 5 en 6 juni 1944
daar zou je helemaal lyrisch over zijn geweest

je zou vandaag 50 geworden zijn

 

 

Ronald Noij

 

06-06-1964              02-03-2010

 

 

een bijzondere reis

vrijdag hebben we de moeder van Ronald begraven
van haar hebben we rustig afscheid kunnen nemen
een bijna helend proces

ze is zonder angst en zonder pijn zacht overgegaan naar de dood
een moeder zorgt voor haar kinderen
dat zie je maar weer

in haar kist mocht ik een rondbreisjaaltje achterlaten
met drie foto's voor Ronald, zijn vader en zijn moeder
allemaal heb ik ze piepklein beschreven
er is zoveel te vertellen
aan Ronalds moeder heb ik gevraagd of zij het pakketje meeneemt naar gene zijde
en een moeder zorgt voor haar kinderen
dus dat pakketje maakt een bijzondere reis

mijn gedachten en gevoelens doen dat ook
vandaag nog hoor ik de liedjes die bij de uitvaart gezongen zijn
ik zie mijzelf naast de kist lopen
op de plek die eigenlijk voor Ronald was voorbestemd
en dan opeens is het de kist waar Ronald in ligt

tranen die vier jaren geleden
net onder de oppervlakte bleven
worden gehuild door velen
als De Steen wordt gezongen

een bijzondere reis
dit leven

rust zacht Til


Mieke

4 jaren

ik lees een boek
een dik boek
over drie generaties in een joodse familie

geschiedenis

mijn rechterhand rust in mijn hals
ik voel mijn hartslag
en realiseer me dat de jouwe er niet meer is

al vier hele jaren niet meer
wat betekent het als je hart stopt
wat betekent het als je alles,
zelfs je leven,
onverwacht los moet laten
zonder voorbereiding

wat betekent het als je dood bent
waar ben je nu
bén je nu

soms betrap ik mezelf erop dat ik verwacht dat je op een dag zomaar binnen zult lopen.
even plotseling als je gegaan bent kom je terug.
en dat we elkaar dan zoveel, zo ontzettend veel te vertellen hebben

geschiedenis

ronald noij

06-06-1964       02-03-2010