november 2012

bijna een jaar later
de cirkel rond
geen einde
noch een begin

tekent zich

steeds duidelijker

een pad af

soms in verdrietige mist gehuld

meestentijds in verwondering

in warme liefde

 

 

een prachtig nieuw perspectief

steeds weer anders

steeds opnieuw

 

 

dank je Fenno, voor zoveel moois

 

 



Morgen zal ik 7 sjaaltjes achterlaten op een voor mij nu nog onbekende plek.
Fenno neemt me mee op een verrassingstocht en heeft me gevraagd sjaaltjes achter te laten op een brug. Natuurlijk doe ik dat. Door de sjaaltjes hebben wij elkaar ontmoet.

De beweging van de Cirkel was een tijdlang oké. Het nieuwe leven vraagt echter om een andersoortige beweging. Een lijn, een pad, een Route. De bestemming nog onbekend, zoals de verrassingstocht van morgen. Deze voortgaande beweging is steeds duidelijker aanwezig, zal buiten de Cirkel gaan treden...

naar Parijs

Daar staat ze.
 
Me op te wachten bij Gare du Nord, waar mijn Thalys zijn eindpunt heeft.
Haar haren veel blonder dan 3 maanden geleden, dezelfde heldere blauwe ogen.
Heerlijk om haar weer te zien. Een beetje vreemd ook. Moeiteloos loodst ze me door het overvolle metrostelsel van Parijs. Even de HEMA laten zien. Pas écht goedkoop voor Parijse begrippen.
Een paar uur later halen we samen de kinderen van school. Hun herfstvakantie staat te beginnen. Eerst leer ik andere au pairs kennen, Duitse en Engelse. Hanan switcht makkelijk tussen Nederlands en Engels op en neer. Dan hoor ik haar de kinderen verwelkomen, vloeiend Frans. Mijn oren klapperen. Prachtig hoe ze dat doet.
Een halve dag later heb ik wel een idee gekregen van haar taken en haar positie hier. Bijna uit het niets moet Hanan een heel gezin draaiende houden voor het grootste gedeelte van de dag, van de week. Dat alles in een vreemde taal, die ze zelf ook nog 3 dagen in de week bijgespijkerd krijgt ("saai!"). Ik voel trots en diep respect. Hanan is sterk en heeft veel lef ("Nou," denkt ze nu, "dat valt wel mee.").
Tussen haar lotgenoten in Parijs zijn 3 opvallende vriendinnen. Eén ervan ontmoet ik op zondagmiddag, de sprankelende Engelse Hannah. Het doet me goed te zien hoe ze elkaar aanvullen. Hun jonge bloed wil in een bijna continuüm de toekomst, de wereld veroveren.
Na nog geen dag wordt duidelijk dat we beiden erg moe zijn. We besluiten dan ook nauwelijks meer Parijs in te gaan. Hanan moet er even aan wennen. Ik vind het niet erg, ik ben tenslotte voor haar gekomen. Niet zozeer voor Parijs. Veel onderwerpen passeren onze gesprekken: opvoeding, ethiek, cultuur, studies, haar broers, de toekomst, het nu, het verleden, Ronald. We slapen uit, kijken films, schilderen, schrijven en knippen elkaars haar. Rust, dat is wat we samen nodig hebben. En ik mag weer een beetje moeder zijn. Ik verwen haar met ontbijt, lunch en cappuccino. Ik naai wat kapot is gegaan aan kleding en tassen.
Dan is daar het onvermijdelijke afscheid. Iets waar we allebei niet goed in zijn. Gelukkig kan Hanan snel haar zinnen verzetten: een paar uur later vliegt ze met Hannah naar Berlijn.

Na 4 dagen Parijs concludeer ik een paar dingen.
Eén ervan is dat een nieuw leven opbouwen heel hard werken is. Dat geldt voor ons alle vijf, ook voor Yoran, Yaël en Fenno. Het is wel eens goed daar bij stil te staan.

Mieke

Je kunt Hanan volgen op haar blog: www.hanannoij.reismee.nl

de Grote Route

(of volle maan bij daglicht)



zee rolt over het land
weerlicht splijt de horizon
vuur verstilt de nacht
zand reist in de wind


wie redt de redder?
wie beschermt de beschermer?
wie leeft het leven?


we gaan de Grote Route
we gaan samen

nieuwe paden

ze gaat

voor een jaar
weg

het huis uit

waar zoveel is gebeurd
en zoveel overwonnen

met haar wilskracht

weg
naar het buitenland
haar dromen volgen

ze gaat

haar eigen pad uitzetten
laat markeringen achter

respect
trots

dat zou haar vader zeker ook geweest zijn op haar

snelbinder

snelbinder

verbinder

van noord naar zuid
van zuid naar noord
maakt de stad
een geheel


ik ben op weg
naar een geheel

het komt

ik voel het

het komt

goed


Vandaag heb ik rond 17.30 uur 6 rondbreisjaaltjes achtergelaten op verschillende plekken op de Snelbinder, de brug naast de spoorbrug in Nijmegen. Heb jij er een gevonden? Onthul wat je wilt vertellen.

D-day

jarig
en toch niet

zijn
en niet zijn

vandaag zou je 48 geworden zijn

mijn brug ik

beton van geduld
geduld van beton

vertrouwen

een nieuwe reis
een nieuwe bestemming

een onrustig gevoel
ongeduld?
waar zal ik terecht komen?
hoe ziet het eruit?
hoe zie ik er uit als ik daar zal zijn?

ik vergeet de reis
daar word ik stil van
dan dringt het tot me door

ik heb vertrouwen nodig

vertrouwen dat het goed komt
pas wanneer ik dat weet
wanneer ik het voel
kijk ik om me heen
neem ik waar wat ik zie
ik ben hier
ik ben nu
het is goed


Vandaag heb ik rond 16.30 uur 5 sjaaltjes achtergelaten op station Heyendaal in Nijmegen. Zo mooi gelegen tussen verschillende onderwijsinstellingen.
Heb jij er een gevonden? Vertel wat je wilt onthullen.

bevrijdingsdag

i am fragile
i am hopeless
i'm not perfect
but i am free

maria mena
white turns blue


Gisteren, op Dodenherdenking, kon ik maar aan één persoon denken.
Vandaag is vandaag.

brug

ik bouw
een brug
van mijn oude wereld
naar mijn nieuwe leven

de pijlers
van mijn bestaan
worden vernieuwd
of ik wil
of niet
het is een feit

op gepaste tijden
probeer ik uit
of het gestorte beton
stevig genoeg is
stevig genoeg
om een nieuwe overspanning
te dragen

het is heel spannend

adem in
afwachten
voelen
ben ik zeker?
adem uit

verder gaan
of opnieuw beginnen

ik bouw
al 2 jaren
hoe lang nog?
hoe lang nog
voordat alle delen
aaneengesloten zijn
voordat het een geheel is
voordat ik een geheel ben


Rond 16.00 uur heb ik 7 sjaaltjes achtergelaten bij station Nijmegen Lent.
Heb jij er een gevonden? Vertel wat je wilt onthullen.
Heb je een oranje-rode gevonden? Die is heel speciaal: de wol komt uit New York.

rouw op je dak

busongeluk
opnieuw

Expositie ontHullen & ontMoeten 10 en 11 maart 2012

Hanan en ik kijken terug op een rijk weekend.
We hebben genoten van een overweldigende belangstelling en verschillende emoties en commentaren van familie, vrienden, bekenden en veel onbekenden.
Leuk, ontroerend en inspirerend zoveel mensen te ontMoeten.
We dompelen ons in herinneringen. Het zal nog een tijd duren om alle indrukken te verwerken.
Dank voor jullie komst!!!

Speciaal danken wil ik Margo, Sina en Holke voor de voorbereidingen, het inrichten en het opruimen van de expositie; Monique voor haar gastvrijheid wederom op zaterdagavond en Harold voor de fotografie (we zijn HEEL benieuwd).


Alle liefs, Hanan Noij en Mieke de Wit.

Er zijn ongeveer 3 rondbreisjaaltjes "gevonden" op de expositie.
Onthul wat je wilt vertellen...

droom!

Ronald Noij

6-6-1964       2-3-2010

voor dromen die vervlogen zijn

voor dromen die nog komen

voor dromen die op dit moment vervuld worden

voor ons allen

en vooral voor jou

zo onvoorstelbaar ver weg

Vanmorgen heb ik tijdens een fietstocht vol herinneringen droomvangers met deze tekst achtergelaten bij de Boskapel, waar de uitvaartsdienst was, bij Dela uitvaartcentrum, bij CWZ ziekenhuis, waar Ronald zijn knieoperatie had en bij het Radboudziekenhuis, waar Ronald is overleden.

Bij het graf heb ik gedichten en rozen neergezet en een tingelding in de jasmijnstruik opgehangen.

Met z'n 4-en hebben we daarna geluncht bij Eten & Drinken, vlakbij de begraafplaats.

Dank voor de prachtige, lieve berichtjes, kaarten, bloemen... warmte.

Mieke

ontHullen & ontMoeten

Expositie 'ontHullen & ontMoeten' in de Dorpsschuur te Lent
Mieke de Wit en dochter Hanan Noij
zaterdag 10 & zondag 11 maart 2012
11.00 - 17.00 uur
vrije inloop

 

Hanan stelt haar schilderijen tentoon, ik mijn beeldende werk.

In het bijzonder roep ik sjaaltjesvinders op de expositie te bezoeken.
Ik zou jullie graag ontMoeten. Dan is de Cirkel rond!
Je bent van harte welkom!!

Meer informatie is te lezen op nijmegen.nieuws.nl

Hopelijk tot ziens, Mieke.

vertraag

Gisteren ben ik met G naar het hospice Bethlehem geweest, waar ik eind december een aantal sjaaltjes had achter gelaten. Een heel bijzondere plek, een bijzondere ervaring om meerdere redenen.
We zijn even tot rust gekomen in het kapelletje.
Daar was dit gedicht te lezen. En eerlijk, een jaar geleden nog zou ik er niets van begrepen hebben.
Nu geeft het me precies wat ik nodig heb.


vertraag
vertraag
vertraag je stap
wees trager dan je hartslag vraagt

verlangzaam
verlangzaam
verlangzaam je verlangen
en verdwijn met mate

neem niet je tijd
laat de tijd je nemen
laat - vertraag

veilig

stapstenen
veilige plekken
om even bij te komen
uit te rusten

een veilige haven
vormen ze
waar ik zoveel mogelijk
mezelf kan zijn

stapstenen
om de week door te komen
want
die kan soms zo oneindig lang duren

er komt een tijd
dat ik dit in
verleden tijd
kan zeggen

T, V, J en H,
ik ben jullie zo dankbaar

Mieke

colorblind

i am covered in skin
no one gets to come in
pull me out from inside
i am folded and unfolded and unfolding
i am
colorblind



colorblind (counting crows)

weerstand

langzaam word ik vloeibaar
ik verlies mijn weerstand
stapje voor stapje
laat ik mijn harnas
mijn schild
mijn wapen zakken

ik word vloeibaar
en één met mijn tranen
mijn verdriet wordt tastbaar

met mijn schild
valt ook mijn masker
ik ben zo helder als water
voor ieder te lezen
als een boek

mensen slaan hun ogen neer of
kijken weg. ik kijk ze liever ook niet aan
ik laat mijn verdriet liever niet zien

het zit in mijn zijn
is te zien in mijn ogen

Vandaag, 'n dag dat het weleens beter met me is geweest, heb ik iets voor 12.00 uur 5 sjaaltjes achter gelaten op begraafplaats Rustoord. Vlakbij Ronalds graf.
Een bij Jeanette. De liefde van haar dochters voor haar komt tot uitdrukking door de vele prachtige plantjes en bloemen.
Een bij kleine Frank. Zijn ouders houden oneindig veel van hem. Ze laten altijd een lichtje voor hem branden.
Twee sjaaltjes heb ik aan de schommels bij de kindergraven vastgemaakt. De laatste heb ik achtergelaten in het bloemenhuisje, hoewel het er erg leeg was.
En heel zachtjes hoorde ik de specht...

Heb jij een sjaaltje gevonden? Onthul wat je wilt vertellen.

Mieke