Cécile is heengegaan.
We hebben elkaar intensiever leren kennen na de dood van Ronald.
Mooie, respectvolle en openhartige gesprekken, waar we alle tijd voor namen, over het moeder-zijn als weduwe, het vrouw-zijn en het mens-zijn als weduwe. Over een nieuw leven beginnen en omarmen, in het geval van Cécile met fikse tegenslagen wat betreft haar eigen gezondheid en die van dierbaren in haar directe omgeving. Over verlies en verlangen. Cécile was toen al jaren weduwe.
Op dezelfde open en eerlijke manier praatten we een aantal weken geleden over de dood. Waar ben je bang voor? Wat verwacht je van de dood? Hoe zal het overgaan voor je zijn? Cécile hield nog zo van het leven. Haar lichaam was al tot bijna niets verschrompeld, leek vooruit te snellen naar de dood. "Een zak met botten", stelde ze zelf vast. Maar haar geest was helder en open, en midden in het leven.
Nu is ze niet meer.
Soms denk ik dat de menselijke geest meer moeite heeft met het zich verhouden van wat er niet meer in onze aanwezigheid is maar wel ooit was, dan met wat er wél is of nog zal komen.
Ik ben innig dankbaar Cécile gekend te hebben. Wat zal ik haar missen. Mijn gedachten gaan uit naar Ester, Lukas, Philip, Yannick en Nathan.
Mieke
