herfst

in het missen
blijft de dood behouden

in het herinneren
komt het verloren leven weer tot leven

wie de dood los laat
kan zijn leven weer omarmen


Mieke

goed en kwaad

'De mullah stond hoog aangeschreven. Hij trok van dorp naar dorp, van stad naar stad. Hij liep in het zonnetje en genoot ... totdat hij gekerm hoorde. Langs de rand van de weg zag hij een man liggen met een wond in zijn dijbeen, die onmiddellijk behandeld moest worden. Anders zou hij sterven. Voor hij een stukje van zijn mantel scheurde, vroeg hij de man: "Wie bent u?" De man weigerde zijn naam te noemen. "Wie bent u?"

De man besefte dat hij niet verbonden zou worden als hij zou blijven zwijgen. "Ik ben de duivel." De mullah dacht: dit is mijn kans, ik laat hem sterven ... Toen besefte hij: wat kan ik de mensen dan nog leren over goed en kwaad? Hij scheurde een reep van zijn mantel en verzorgde het been van de duivel. Hij bracht hem naar een herberg en gaf de waard goudstukken, zodat de duivel verder verzorgd kon worden.'

Kahlil Gibran

Cécile

Cécile is heengegaan.

We hebben elkaar intensiever leren kennen na de dood van Ronald.

Mooie, respectvolle en openhartige gesprekken, waar we alle tijd voor namen, over het moeder-zijn als weduwe, het vrouw-zijn en het mens-zijn als weduwe. Over een nieuw leven beginnen en omarmen, in het geval van Cécile met fikse tegenslagen wat betreft haar eigen gezondheid en die van dierbaren in haar directe omgeving. Over verlies en verlangen. Cécile was toen al jaren weduwe.

Op dezelfde open en eerlijke manier praatten we een aantal weken geleden over de dood. Waar ben je bang voor? Wat verwacht je van de dood? Hoe zal het overgaan voor je zijn? Cécile hield nog zo van het leven. Haar lichaam was al tot bijna niets verschrompeld, leek vooruit te snellen naar de dood. "Een zak met botten", stelde ze zelf vast. Maar haar geest was helder en open, en midden in het leven.

Nu is ze niet meer.

Soms denk ik dat de menselijke geest meer moeite heeft met het zich verhouden van wat er niet meer in onze aanwezigheid is maar wel ooit was, dan met wat er wél is of nog zal komen.

Ik ben innig dankbaar Cécile gekend te hebben. Wat zal ik haar missen. Mijn gedachten gaan uit naar Ester, Lukas, Philip, Yannick en Nathan.

Mieke

zomeravond

samen op de brommer

door de zomeravond

hij net 20, ik 17

naar de film in de stad

lang langs het kanaal

heen en weer terug

door de zomernacht

een vallende ster

een heimelijke wens

lang langs het kanaal

the wonder years

Vandaag zou Ronald 52 geworden zijn.

Met Bart, een goede vriend van Ronald, heb ik de afgelopen jaren wel eens gefilosofeerd hoe Ronald zou zijn omgegaan met de huidige social media. Ronald was iemand die meer met zijn denk- en wilskracht op de voorgrond trad, dan met zijn uiterlijke voorkomen. Want daar was hij erg wars van. Hij weigerde een pak en zéker een stropdas te dragen. Als hij nu geleefd zou hebben zou hij, naar mijn mening, alleen op Linked In actief geweest zijn om kennis en meningen betreffende zijn vakgebied te ventileren. En, let wel, zónder profielfoto. Met elke foto van hemzelf op social media zou hij moeite gehad hebben. Die wens wil ik respecteren.

Tóch wil ik hem graag in beeld brengen. Dat ga ik de komende tijd doen door leuke, grappige herinneringen met je te delen uit mijn leven met hem. Met 'The Wonder Years' bijt ik het spits af.

Stel je Ronalds studentenkamer voor aan de Multatuliplaats. Oude en versleten tafel en stoelen, een klein formaat doorgezakt tweezttertje met felrode bekleding, een dun matras op de grond dat diende als bed. En, misschien weet je het nog, die grote zwarte onooglijke wandkast, die hij ergens in Den Bosch op de kop had getikt en van kamer na kamer met hem mee was verhuisd. Tussen deze janboel van verzamelde spullen prijkte een gloedje nieuwe kleurentv! Op de Belgische zender ontdekten we de serie The Wonder Years. We waren meteen verkocht door de muziek die je direct meeneemt naar eind jaren '60, begin jaren '70. De serie verhaalt over het dagelijkse leven van Kevin Arnold, een klungelige puber in een Amerikaanse voorstad in 1968. Het meest geweldige element van de serie is de interne stem van Kevin, verwerkt in de serie als een voice-over. Het is niet een jongensstem, maar een volwassen mannenstem, die vertelt wat Kevin denkt en voelt. Grappig en kwetsbaar tegelijk, die juist de ongemakkelijkheden uit het puberleven; onzekerheid over je uiterlijk, je identiteit, je leer- en sportprestaties, vriendschappen, verliefdheid en seksualiteit, uitvergroot en aandikt. Hilarisch! Wij zaten klaar voor elke nieuwe aflevering.

Door de volwassen mannenstem is het alsof je terugkijkt in een herinnering. En zeker in die zin vind ik het heel mooi om deze Wonder Years als eerste in deze reeks te nemen. Juist op deze verjaardag zonder jarige.

Klik hier om de eerste aflevering van The Wonder Years te kijken.

Of knip en plak deze link in YouTube: https://youtu.be/f1vK5p1Z04c

Ben

wanneer een leven ophoudt
stopt
zonder kennisgeving vooraf
zonder iets dat ook maar een beetje in de richting kwam
waar je op had kunnen koersen

wanneer een leven ophoudt
zonder afscheid

het overvalt je
bedekt je
verduistert je
beneemt je van alle perspectief

toch moet je verder
ga je verder
het "gewone leven" gaat
"gewoon"
door

valkuil
en
kracht
tegelijkertijd

ik weet
ik weet het leven kan niet zonder de dood
maar wie kan met de dood?


Voor Ben
en meer nog voor Jolien, Thomas en Leon.
En natuurlijk voor Hanan, Yaël en Yoran, ook zij moesten hun vader veel te jong verliezen.

relativiTIJD

Ronald Noij

06-06-1964              02-03-2010

Pas geleden vroeg iemand mij hoe lang geleden Ronald overleden is. Ik antwoordde: 'Bijna zes jaar'. Haar reactie was: 'Zo kort geleden?' 

In eerste instantie verbaasde haar reactie me. Als ik vanuit mijn sterke IK terugkijk naar deze zes jaren, zie ik vooral hoe we het leven weer hebben opgepakt, ieder van ons er vorm aan gegeven heeft. 

Maar wanneer ik vanuit mijn lichamelijke IK deze periode beschouw, zie ik, juist door het sterk zijn, het vermijden van gevoel, van gemis, van rouw. Laten we zeggen dat ik vaardig ben in het 'er om heen' leven. Deze vrouw, die mij zo verraste met haar reactie, ze was zeer vaardig in het zien van de emoties van mijn lichaam, prikte daar binnen enkele minuten doorheen.

Tijd is relatief.

Bij DWDD hoor ik: '...in de jaren '60. Nog niet zo lang geleden...' . Of bij de oevers van de Yangtze: '...nog maar 15 jaar geleden'.

Of wanneer ik op schrikkeldag langs de Waal terug naar huis fiets, de Oversteek, de Spiegelwaal, de gracieuze beweging in de Citadelbrug zie schitteren in het zonlicht...dit heeft Ronald niet gezien. Niets hiervan. En toch staat het er nu.

Als je het zó bekijkt is zes jaar inderdaad nog niet zo lang geleden.

Er is ook iets moois: de tijd dat Ronald dood is, is concreet aanwezig. In onze straat.

Lena werd geboren op 2 maart 2010. Haar geboorte en Ronalds dood verschillen maar een paar uur. Soms als ik Lena zie spelen met haar vriendje, zie fietsen naar school of als we samen een vrolijk of serieus praatje maken, flitst het door mijn hoofd: zolang is Ronald er niet meer.

Voor haar geboorte gaf ik Lena een mooie geslepen bergkristal. Dit gedicht schreef ik erbij:

Lieve Lena,

Begin en einde horen bij elkaar

zoals

zomer en winter

water en vuur

tijd en ruimte

2 maart 2010 was een dag

waarop begin en einde samen kwamen

Het was de dag waarop jouw leven begon

en het aardse leven van Ronald ophield.

Stenen waren belangrijk in zijn leven.

Stenen uit verre landen

en stenen om huizen mee te bouwen.

Ik geef je deze bergkristal.

Ze zeggen dat het energieën stroomlijnt

en je in balans houdt.

Deze heldere steen beschouw ik graag als symbool

om de dingen zuiver te zien zoals ze zijn.

Niet meer en niet minder.

Het was een gave die Ronald als geen ander bezat.

Ik schenk hem jou.

Word groot.

In je eigen tempo.

Ontdek de wereld.

Lena is vandaag 6 geworden.

Over grenzen

Vandaag heb ik 19 sjaaltjes achtergelaten in Parijs.
Om precies te zijn bij Place de la République. Wat indrukwekkend!

Hieronder vind je de boodschap aan de vinder.

Dear finder,

Today me and my family came to Paris to honour the victims of the 13th of November 2015.
Especially here and now, it is my strong belief that if we spread love and warmth again and again,
this world will remain a beautiful, enjoyable and peaceful place to live in, for all of us.

This scarf, hand-knitted by myself, is a symbol of that love and warmth.
It is a gift to you or someone you love.

Please take note of my blog and write where you found this scarf,
tell something about yourself you'd like to share.
In short, please leave love in words behind.

I wish you well,

Bon voyage,
Mieke