'De mullah stond hoog aangeschreven. Hij trok van dorp naar dorp, van stad naar stad. Hij liep in het zonnetje en genoot ... totdat hij gekerm hoorde. Langs de rand van de weg zag hij een man liggen met een wond in zijn dijbeen, die onmiddellijk behandeld moest worden. Anders zou hij sterven. Voor hij een stukje van zijn mantel scheurde, vroeg hij de man: "Wie bent u?" De man weigerde zijn naam te noemen. "Wie bent u?"
De man besefte dat hij niet verbonden zou worden als hij zou blijven zwijgen. "Ik ben de duivel." De mullah dacht: dit is mijn kans, ik laat hem sterven ... Toen besefte hij: wat kan ik de mensen dan nog leren over goed en kwaad? Hij scheurde een reep van zijn mantel en verzorgde het been van de duivel. Hij bracht hem naar een herberg en gaf de waard goudstukken, zodat de duivel verder verzorgd kon worden.'
Kahlil Gibran
