donderdag 27 november 2014

thanksgiving 2014


Sinds drie jaar schrijf ik nu deze blog over Ronald, hoe de kinderen en hoe ik het leven na Ronalds dood opbouwen. Familie en vrienden zijn met enige regelmaat voorgekomen in diverse berichten. Nu wil ik aandacht voor mijn collega's vragen.




Wij, mijn collega's en ik, werken op een basisschool. Dat is een bijzondere plek, een soort kleine versie van de maatschappij, van het leven. We leren kinderen rekenen en taal, maar belangrijker nog hoe ze met zichzelf én een ander om kunnen gaan, hoe ze met al die bagage verder kunnen naar het middelbaar onderwijs. En hoewel de setting soms aan kan voelen als een Madurodamsamenleving, sommige gebeurtenissen komen in groot formaat binnen: ziekte, leven en dood, agressie.  Of dat nu bij gezinnen van onze leerlingen plaatsvindt of  in ons eigen team, binnen onze school zijn er altijd opnieuw collega's die opstaan en zorgen voor diegene die het nu nodig heeft.
Die onvoorwaardelijke steun, dat vertrouwen waarop je, ik zou bijna zeggen, eenvoudigweg kunt rekenen, is bijzonder waardevol. De afgelopen maanden én de weken bleek eens te meer dat school, onze school een centrum is waar je je gedragen, gezien en gehoord voelt door collega's, ouders én leerlingen.
Dat deed me opnieuw kijken naar mijn eigen terugkeer in mijn werk voor de klas, in de organisatie na het plotselinge overlijden van Ronald in 2010.
Allereerst het medeleven, vanaf het  eerste begin, van collega's, niet aflatend. Een bezoekje, bloemetje, kaartje of mailtje.
Van een andere orde en voor mij zeer waardevol,  het geduld dat ze met mij hadden toen ik terugkeerde voor de klas, zeker toen ik na een periode opnieuw even uitviel.
Ik kon altijd rekenen op ondersteuning, een oor om te luisteren, raad over wat dan ook (daar zitten wij leerkrachten nooit om verlegen, raad geven).

Vandaag op Thanksgiving wil ik mijn collega’s danken

 

in de spil van het bestaan van velen
heerst soms ook een woelige storm
om die te trotseren

pakken we om beurten de riemen
om te roeien

slag na slag
tot de hoge golven kleiner worden
de stormachtige wind gaat liggen
en we kunnen genieten van een steeds krachtiger stralende zon

of de koele bries die ons voortstuwt

 


Dank,
Mieke

maandag 17 november 2014

studeren

studeren is een groot goed
het is een verrijking van jezelf
en daardoor een verrijking voor anderen
voor de maatschappij
voor de wereld waarin je leeft

misschien voelt dat nog niet altijd zo
en ben je eerder onzeker
over jezelf
je prestaties
je toekomst
wie je bent

stap dan eens even uit het nu
en zie jezelf op een tijdlijn
kijk naar het verleden
waar kom je vandaan
wie waren belangrijk in je leven
wat heeft je gevormd tot de mens die je nu bent

en kijk dan in de toekomst
wie wil je zijn
wat zijn jouw waarden
waarvoor wil je gaan

stap voor stap ben je in dit heden gekomen
jouw route
volg die verder je toekomst in
stap voor stap
door je grenzen te verleggen
steeds een stukje
door je horizon te vernieuwen
steeds een beetje
door achter dat boeiende, beetje gekke idee aan te gaan
door de dingen in een ander perspectief te plaatsen

als het je energie geeft ben je op jouw route
zo simpel is het

ontplooi je Zelf
jij maakt het verschil


Negen rondbreisjaaltjes en één gebreide wandelmarkering heb ik zojuist achtergelaten bij de Radboud Universiteit, bij de fietsenstalling naast het Erasmusgebouw.
Dat heeft een bijzondere reden: Hanan, mijn dochter, heeft vanavond haar propedeuse-uitreiking.
Ik ben erg trots op haar, net als op haar broers. Het is niet makkelijk je leven als jongvolwassene op te bouwen als je vader plotseling overlijdt. En toch doen ze het, ieder op zijn of haar manier, ieder op zijn of haar route. Stap voor stap.

Heb jij een sjaalte of wandelmarkering gevonden? Vertel wat je wil vertellen, laat een reactie achter over jouw route.

Het ga je goed,

Mieke