Sinds drie jaar schrijf ik nu
deze blog over Ronald, hoe de kinderen en hoe ik het leven na Ronalds dood
opbouwen. Familie en vrienden zijn met enige regelmaat voorgekomen in diverse
berichten. Nu wil ik aandacht voor mijn collega's vragen.
Wij, mijn collega's en ik, werken op een basisschool. Dat is een bijzondere
plek, een soort kleine versie van de maatschappij, van het leven. We leren
kinderen rekenen en taal, maar belangrijker nog hoe ze met zichzelf én een
ander om kunnen gaan, hoe ze met al die bagage verder kunnen naar het
middelbaar onderwijs. En hoewel de setting soms aan kan voelen als een
Madurodamsamenleving, sommige gebeurtenissen komen in groot formaat binnen:
ziekte, leven en dood, agressie. Of dat nu bij
gezinnen van onze leerlingen plaatsvindt of in ons eigen team, binnen
onze school zijn er altijd opnieuw collega's die opstaan en zorgen voor diegene
die het nu nodig heeft.
Die onvoorwaardelijke steun, dat vertrouwen waarop je, ik zou bijna zeggen, eenvoudigweg kunt rekenen, is bijzonder waardevol. De afgelopen maanden én de weken bleek eens te meer dat school, onze school een centrum is waar je je gedragen, gezien en gehoord voelt door collega's, ouders én leerlingen.
Dat deed me opnieuw kijken naar mijn eigen terugkeer in mijn werk voor de klas, in de organisatie na het plotselinge overlijden van Ronald in 2010.
Allereerst het medeleven, vanaf het eerste begin, van collega's, niet aflatend. Een bezoekje, bloemetje, kaartje of mailtje.
Van een andere orde en voor mij zeer waardevol, het geduld dat ze met mij hadden toen ik terugkeerde voor de klas, zeker toen ik na een periode opnieuw even uitviel.
Ik kon altijd rekenen op ondersteuning, een oor om te luisteren, raad over wat dan ook (daar zitten wij leerkrachten nooit om verlegen, raad geven).
Vandaag op Thanksgiving wil ik mijn collega’s danken
Die onvoorwaardelijke steun, dat vertrouwen waarop je, ik zou bijna zeggen, eenvoudigweg kunt rekenen, is bijzonder waardevol. De afgelopen maanden én de weken bleek eens te meer dat school, onze school een centrum is waar je je gedragen, gezien en gehoord voelt door collega's, ouders én leerlingen.
Dat deed me opnieuw kijken naar mijn eigen terugkeer in mijn werk voor de klas, in de organisatie na het plotselinge overlijden van Ronald in 2010.
Allereerst het medeleven, vanaf het eerste begin, van collega's, niet aflatend. Een bezoekje, bloemetje, kaartje of mailtje.
Van een andere orde en voor mij zeer waardevol, het geduld dat ze met mij hadden toen ik terugkeerde voor de klas, zeker toen ik na een periode opnieuw even uitviel.
Ik kon altijd rekenen op ondersteuning, een oor om te luisteren, raad over wat dan ook (daar zitten wij leerkrachten nooit om verlegen, raad geven).
Vandaag op Thanksgiving wil ik mijn collega’s danken
in de spil van het bestaan
van velen
heerst soms ook een woelige storm
om die te trotseren
pakken we om beurten de riemen
om te roeien
heerst soms ook een woelige storm
om die te trotseren
pakken we om beurten de riemen
om te roeien
slag na slag
tot de hoge golven kleiner worden
de stormachtige wind gaat liggen
en we kunnen genieten van een steeds krachtiger stralende zon
of de koele bries die ons voortstuwt
tot de hoge golven kleiner worden
de stormachtige wind gaat liggen
en we kunnen genieten van een steeds krachtiger stralende zon
of de koele bries die ons voortstuwt
Dank,
Mieke
Geen opmerkingen:
Een reactie posten