verjaardag zonder jarige

 

 

lieve Ronald,

51 zou je vandaag geworden zijn
gelukkig van die 50 af
hier zou je meer vrede mee hebben gehad

je zou het fijn gevonden hebben
dat Hanan, Yaël en Yoran
voor jouw verjaardag thuis zouden zijn gekomen
speciaal voor jou
gek eigenlijk, dat je niet kunt ervaren
hoe het is
als je kinderen het huis uit gaan
en hun eigen leven op gaan bouwen
je zou onmetelijk trots op ze geweest zijn

later op de dag
zou je graag familie en vrienden ontvangen
hopelijk buiten in de tuin 
met taart, koffie en een biertje
maar als altijd op 6 juni
is het ook vandaag wisselvallig
hopen dat het droog blijft

je verjaardag was meestal een dag van bespiegeling
je werd niet graag ouder
omdat je letterlijk dichterbij de dood kwam
hoe bizar

je zou vooruit kijken:
wat wil ik nog bereiken in dit leven
naar welk land wil ik nog reizen
mijmerend in de tuin
genietend van het groen
de bloemen
de zonnestralen

je zou terug kijken
kritisch, en ook dankbaar
wat heb ik bereikt
wat kan beter

je zou genieten
van iedereen die je vandaag zou ontmoeten
je zou vragen wat de ander bezig houdt
en vertellen over je plannen, je zorgen 
en je ontdekkingen

ik kan nu je aanstekelijke schaterlach horen
daarin klonk
genieten, loslaten, delen en geven

wat een mooi mens was je
wat zou het fijn geweest zijn
om jou je verjaardag
je 51e verjaardag écht te kunnen zien vieren

verjaardag zonder jarige
taart met tranen

Mieke

kintsugi

kintsugi
gouden verbinding

kintsukuroi
gouden herstel


schade en herstel
zijn deel van
het verhaal van een object

tijdlijn

deze dag 5 jaar geleden
was de laatste dag dat we
je lichaam zagen

een onwaarschijnlijke week
hadden we achter ons
een nieuw in te vullen toekomst voor ons

die onwaarschijnlijke week
laat zich in een aantal momenten
samenvatten

op de drempel van de ziekenhuiskamer staan
en zien hoe de dood in jouw lichaam huist
je aanraken, je omhelzen

Yaël, Yoran, Hanan en ik slapen samen
in onze slaapkamer
niet alleen
zonder jou

we moeten een kist voor jou
voor jouw lichaam uitkiezen
een bloemstuk wil ik niet
ik maak een spiraal van dik ijzerdraad
om een grote steen
daarin staan
elke dag
vijf verse witte rozen

in een kille werkruimte in het mortuarium
je favoriete kleren aantrekken
je lichaam werkt niet echt mee
U2 schalt door de ruimte
om je nog even bij ons te houden

even wilde ik je niet aankleden
de dood had je die woensdag onherkenbaar achtergelaten
toen ik je mooie donkerpaarse blouse zag
besloot ik dat jij het moest zijn

op een zonovergoten vrijdagochtend
bepaal ik samen met de kinderen 
jouw plek op de begraafplaats
we doen alsof we een plek op de camping kiezen
zoals jij dat altijd deed
zon- en schaduwplek
tussen de mensen
rust om je heen

de muziek die ik voor je uitgekozen heb

proberen we tijdens een kort bezoek

in de Boskapel uit

ik dans voor het altaar op

 



"I still haven't found what I'm looking for"

op zondagmiddag
komt iedereen afscheid van je nemen
Yaël en ik ontvangen
Yoran en Hanan zijn bij jou

en dan deze dag 8 maart, toen op maandag
het heeft gesneeuwd die nacht
de spanning giert door mijn lijf
voor het eerst lig je in de kist
een vreselijk aanzicht
het is de vijfde dag
de dood heeft je al weer meer in zijn bezit
we treuzelen bij het afscheid nemen
dit is het allerlaatste moment

dat we jouw lichaam zien, voelen
ik doe de deksel op de kist
ik moet
ik wil niet dat vreemden dat doen

even later rijden
Yoran, Hanan, Yaël en ik je naar de rouwwagen
we tillen de kist er in
we lachen wat
uit onzekerheid

ontzagwekkend veel mensen
hebben zich voor jou verzameld
luisteren naar wat over jou wordt verteld

bloemenhaag met jongeren
uitgeleide naar de begraafplaats

de sneeuw maakt er bijna een filmdecor van
Monique, Ester, Jolanda
Reinald, Bart. Henk
tillen jouw kist
over het smalle paadje
daarna op het graf

het afscheid nemen
duurt lang
en voor altijd te kort
de kist zakt
de aarde neemt je op in haar tijdlijn

in memoriam

Ronald Noij

06-06-1964       02-03-2010

lieve ronald,

vandaag ben je 5 jaar niet meer bij ons
dat is zo onvoorstelbaar lang
en toch een kruimel in de tijd
hoe nietig zijn wij mensen
hoe scherp kan een herinnering blijven

op 8 maart 2010 begroeven we je
het had die dag gesneeuwd
voordat de kist waarin je lag in dat diepe gat verdween
werd een eeuwenoud gedicht voorgedragen

voor hen die mij lief zijn

de dood is niets
ik ben slechts aan de andere kant
ik ben mezelf, jij bent jezelf
wat we voor elkaar waren, zijn we nog altijd
noem me, zoals je me steeds genoemd hebt
spreek tegen me, zoals vroeger, op dezelfde toon,
niet plechtig, niet triest
lach, om wat ons samen heeft doen lachen
denk aan mij, bidt met mij
spreek mijn naam uit thuis zoals je altijd gedaan hebt...
zonder hem te benadrukken, zonder zweem van droefheid
het leven is wat het altijd is geweest,
de draad is niet gebroken
waarom zou ik uit je gedachten zijn?
omdat je me niet meer ziet?
nee, ik ben niet ver, ik ben juist aan de andere kant van de weg
zie je, alles is goed
je zult mij opnieuw ontdekken en de tederheid terugvinden
sluit me voorgoed in jouw hart


Mieke



STOF tot nadenken

 

een hele tijd heeft deze blog

'de Cirkel is rond' geheten

vanaf vandaag doop ik h'm

'STOF tot nadenken'

Mieke

thanksgiving 2014

Sinds drie jaar schrijf ik nu deze blog over Ronald, hoe de kinderen en hoe ik het leven na Ronalds dood opbouwen. Familie en vrienden zijn met enige regelmaat voorgekomen in diverse berichten. Nu wil ik aandacht voor mijn collega's vragen.

Wij, mijn collega's en ik, werken op een basisschool. Dat is een bijzondere plek, een soort kleine versie van de maatschappij, van het leven. We leren kinderen rekenen en taal, maar belangrijker nog hoe ze met zichzelf én een ander om kunnen gaan, hoe ze met al die bagage verder kunnen naar het middelbaar onderwijs. En hoewel de setting soms aan kan voelen als een Madurodamsamenleving, sommige gebeurtenissen komen in groot formaat binnen: ziekte, leven en dood, agressie.  Of dat nu bij gezinnen van onze leerlingen plaatsvindt of  in ons eigen team, binnen onze school zijn er altijd opnieuw collega's die opstaan en zorgen voor diegene die het nu nodig heeft.
Die onvoorwaardelijke steun, dat vertrouwen waarop je, ik zou bijna zeggen, eenvoudigweg kunt rekenen, is bijzonder waardevol. De afgelopen maanden én de weken bleek eens te meer dat school, onze school een centrum is waar je je gedragen, gezien en gehoord voelt door collega's, ouders én leerlingen.
Dat deed me opnieuw kijken naar mijn eigen terugkeer in mijn werk voor de klas, in de organisatie na het plotselinge overlijden van Ronald in 2010.
Allereerst het medeleven, vanaf het  eerste begin, van collega's, niet aflatend. Een bezoekje, bloemetje, kaartje of mailtje.
Van een andere orde en voor mij zeer waardevol,  het geduld dat ze met mij hadden toen ik terugkeerde voor de klas, zeker toen ik na een periode opnieuw even uitviel.
Ik kon altijd rekenen op ondersteuning, een oor om te luisteren, raad over wat dan ook (daar zitten wij leerkrachten nooit om verlegen, raad geven).

Vandaag op Thanksgiving wil ik mijn collega’s danken

 

in de spil van het bestaan van velen
heerst soms ook een woelige storm
om die te trotseren
pakken we om beurten de riemen
om te roeien

slag na slag
tot de hoge golven kleiner worden
de stormachtige wind gaat liggen
en we kunnen genieten van een steeds krachtiger stralende zon
of de koele bries die ons voortstuwt

 

Dank,
Mieke

studeren

studeren is een groot goed
het is een verrijking van jezelf
en daardoor een verrijking voor anderen
voor de maatschappij
voor de wereld waarin je leeft

misschien voelt dat nog niet altijd zo
en ben je eerder onzeker
over jezelf
je prestaties
je toekomst
wie je bent

stap dan eens even uit het nu
en zie jezelf op een tijdlijn
kijk naar het verleden
waar kom je vandaan
wie waren belangrijk in je leven
wat heeft je gevormd tot de mens die je nu bent

en kijk dan in de toekomst
wie wil je zijn
wat zijn jouw waarden
waarvoor wil je gaan

stap voor stap ben je in dit heden gekomen
jouw route
volg die verder je toekomst in
stap voor stap
door je grenzen te verleggen
steeds een stukje
door je horizon te vernieuwen
steeds een beetje
door achter dat boeiende, beetje gekke idee aan te gaan
door de dingen in een ander perspectief te plaatsen

als het je energie geeft ben je op jouw route
zo simpel is het

ontplooi je Zelf
jij maakt het verschil


Negen rondbreisjaaltjes en één gebreide wandelmarkering heb ik zojuist achtergelaten bij de Radboud Universiteit, bij de fietsenstalling naast het Erasmusgebouw.
Dat heeft een bijzondere reden: Hanan, mijn dochter, heeft vanavond haar propedeuse-uitreiking.
Ik ben erg trots op haar, net als op haar broers. Het is niet makkelijk je leven als jongvolwassene op te bouwen als je vader plotseling overlijdt. En toch doen ze het, ieder op zijn of haar manier, ieder op zijn of haar route. Stap voor stap.

Heb jij een sjaalte of wandelmarkering gevonden? Vertel wat je wil vertellen, laat een reactie achter over jouw route.

Het ga je goed,

Mieke