fluister

einde van de middag
buiten regent het zachtjes
een merel fluit er gemoedelijk tegenin
ik leg de laatste hand
aan mijn borduurwerk
in mijn hoofd heb ik de drie
eerstvolgenden al af

het leven heeft soms rare, zelfs onverklaarbare
gedachten, momenten en beslissingen
in petto
ik kan het kinderlijke vertrouwen
dat alles goed komt
heel erg missen

aan de andere kant kan ik
evenzeer mijn best doen
daar in te geloven
en dan ervaar ik het leven als een stroom
die zich in bochten
door een glooiend landschap
meandert

laat het gaan           fluistert het

(misschien zingt de merel dat wel)

49

 

zelf keek je altijd
naar graven
die we in een onbekende plek
bezochten

in het bijzonder oorlogsgraven
je bent niet voor niets op 6 juni geboren

door de data op zo'n grafsteen
tot je door te laten dringen
probeerde je je een voorstelling te maken
van het leven van degene die daar begraven was

mooi, respectvol, eerbiedwaardig
een soort geschiedschrijven

soms vraag ik me af
doen mensen, onbekenden dat ook bij jouw steen
zou je dat willen



vandaag zou je 49 geworden zijn

Mieke

2 maart

Ronald

 

06-06-1964   -   02-03-2010

 

 

ergens in die nacht

moet er een moleculaire chemische reactie geweest zijn

die je bloed deed klonteren

uren later bevroor het

de bloedstroom in je aderen

de levensstroom in je hart

je tijd was domweg... op

 

Ik wil iedereen bedanken voor alle lieve en warme reacties en mooie bloemen. Daarnaast wens ik een ieder sterkte. Afscheid nemen doen we steeds een beetje.
 

Een speciale editie rondbreisjaaltjes (met kleine wandelmarkering), 15 in totaal, heb ik achtergelaten op verschillende plekken in Nijmegen; bij de Boskapel, het Dela rouwcentrum, het CWZ-ziekenhuis, de voormalige spoedeisende hulp van het Radboudziekenhuis en bij het monument voor het nooit verloren kind op begraafplaats Rustoord. Naast de sjaaltjes heb ik 5 gebreide wandelmarkeringen achtergelaten. Dit alles in liefdevolle ondersteuning van Fenno. Samen deelden we in onze rouw.

 

Ben jij een vinder van een sjaaltje of wandelmarkering?

Vertel wat je wilt vertellen, onthul wat je wilt onthullen.

 

Mieke

 

 



 

2 maart in Australië

al enkele uren
is het in Australië
waar Hanan nu is

2 maart

zij ervaart nu dat Ronald 3 jaar geleden plotseling overleed
ik denk aan haar
ik sta naast haar

een tijdje geleden
heeft ze bij Ayers Rock
een voor Aboriginals heilige plek
een gebreide wandelmarkering achtergelaten

morgen zal ik
tijdens mijn tocht van rouw
5 wandelmarkeringen achtergelaten
zoals Hanan in the Outback deed

de wandelmarkering geeft de route aan
ook jouw route, die allang begonnen is

kijk maar eens achterom. waar kom je vandaan?

kijk waar je NU staat en dan waar je naar toe gaat.
je komt ver door steeds een kleine stap te zetten.
dat is niet meteen radicaal of spectaculair.
stappen brengen je nieuwe vergezichten en inzichten.
over jezelf en de wereld waarin je leeft.
alleen jij weet de richting.
ga op weg.
geniet van alles om je heen.
zet jouw route uit. leef!

bijvoorbeeld zoals Hanan

Mieke

kinderen

17 was ik
ik wist het zeker
heel zeker
moeder wilde ik worden
als het kon
ooit

met Ronald
beleefde ik
het wonder
geboren te worden
als ouder
verlicht waren we
door de geboorten van
Hanan
Yaël
Yoran

woorden, klanken vallen stil
bij zo'n gebeurtenis
een glimlach
die van Ronald
van oor tot oor

opperste blijheid
opperste kwetsbaarheid                     net om het hoekje

met Ronald
beleefde ik
het wonder
groter te groeien
verjaardagen, vakanties, eerste sneeuw,
Sinterklaas, leren fietsen,
overgaan naar de volgende klas,
de middelbare school,
oneindig veel ervaringen
met elkaar


door Ronalds dood
beleven wij
het wonder
van het leven
doorleven wij
het afscheid
de dood

wanneer Hanan au pair is in Parijs,
Yaël prachtig fotografeert voor zijn nieuwe opleiding
en Yoran nu voor zijn eindexamen werkt

wanneer ik
vorige maand
45
ben geworden

zo oud als Ronald geworden is

het leven

de dood

het wonder

dankbaar

ben ik

november 2012

bijna een jaar later
de cirkel rond
geen einde
noch een begin

tekent zich

steeds duidelijker

een pad af

soms in verdrietige mist gehuld

meestentijds in verwondering

in warme liefde

 

 

een prachtig nieuw perspectief

steeds weer anders

steeds opnieuw

 

 

dank je Fenno, voor zoveel moois

 

 



Morgen zal ik 7 sjaaltjes achterlaten op een voor mij nu nog onbekende plek.
Fenno neemt me mee op een verrassingstocht en heeft me gevraagd sjaaltjes achter te laten op een brug. Natuurlijk doe ik dat. Door de sjaaltjes hebben wij elkaar ontmoet.

De beweging van de Cirkel was een tijdlang oké. Het nieuwe leven vraagt echter om een andersoortige beweging. Een lijn, een pad, een Route. De bestemming nog onbekend, zoals de verrassingstocht van morgen. Deze voortgaande beweging is steeds duidelijker aanwezig, zal buiten de Cirkel gaan treden...

naar Parijs

Daar staat ze.
 
Me op te wachten bij Gare du Nord, waar mijn Thalys zijn eindpunt heeft.
Haar haren veel blonder dan 3 maanden geleden, dezelfde heldere blauwe ogen.
Heerlijk om haar weer te zien. Een beetje vreemd ook. Moeiteloos loodst ze me door het overvolle metrostelsel van Parijs. Even de HEMA laten zien. Pas écht goedkoop voor Parijse begrippen.
Een paar uur later halen we samen de kinderen van school. Hun herfstvakantie staat te beginnen. Eerst leer ik andere au pairs kennen, Duitse en Engelse. Hanan switcht makkelijk tussen Nederlands en Engels op en neer. Dan hoor ik haar de kinderen verwelkomen, vloeiend Frans. Mijn oren klapperen. Prachtig hoe ze dat doet.
Een halve dag later heb ik wel een idee gekregen van haar taken en haar positie hier. Bijna uit het niets moet Hanan een heel gezin draaiende houden voor het grootste gedeelte van de dag, van de week. Dat alles in een vreemde taal, die ze zelf ook nog 3 dagen in de week bijgespijkerd krijgt ("saai!"). Ik voel trots en diep respect. Hanan is sterk en heeft veel lef ("Nou," denkt ze nu, "dat valt wel mee.").
Tussen haar lotgenoten in Parijs zijn 3 opvallende vriendinnen. Eén ervan ontmoet ik op zondagmiddag, de sprankelende Engelse Hannah. Het doet me goed te zien hoe ze elkaar aanvullen. Hun jonge bloed wil in een bijna continuüm de toekomst, de wereld veroveren.
Na nog geen dag wordt duidelijk dat we beiden erg moe zijn. We besluiten dan ook nauwelijks meer Parijs in te gaan. Hanan moet er even aan wennen. Ik vind het niet erg, ik ben tenslotte voor haar gekomen. Niet zozeer voor Parijs. Veel onderwerpen passeren onze gesprekken: opvoeding, ethiek, cultuur, studies, haar broers, de toekomst, het nu, het verleden, Ronald. We slapen uit, kijken films, schilderen, schrijven en knippen elkaars haar. Rust, dat is wat we samen nodig hebben. En ik mag weer een beetje moeder zijn. Ik verwen haar met ontbijt, lunch en cappuccino. Ik naai wat kapot is gegaan aan kleding en tassen.
Dan is daar het onvermijdelijke afscheid. Iets waar we allebei niet goed in zijn. Gelukkig kan Hanan snel haar zinnen verzetten: een paar uur later vliegt ze met Hannah naar Berlijn.

Na 4 dagen Parijs concludeer ik een paar dingen.
Eén ervan is dat een nieuw leven opbouwen heel hard werken is. Dat geldt voor ons alle vijf, ook voor Yoran, Yaël en Fenno. Het is wel eens goed daar bij stil te staan.

Mieke

Je kunt Hanan volgen op haar blog: www.hanannoij.reismee.nl