november 2012

bijna een jaar later
de cirkel rond
geen einde
noch een begin

tekent zich

steeds duidelijker

een pad af

soms in verdrietige mist gehuld

meestentijds in verwondering

in warme liefde

 

 

een prachtig nieuw perspectief

steeds weer anders

steeds opnieuw

 

 

dank je Fenno, voor zoveel moois

 

 



Morgen zal ik 7 sjaaltjes achterlaten op een voor mij nu nog onbekende plek.
Fenno neemt me mee op een verrassingstocht en heeft me gevraagd sjaaltjes achter te laten op een brug. Natuurlijk doe ik dat. Door de sjaaltjes hebben wij elkaar ontmoet.

De beweging van de Cirkel was een tijdlang oké. Het nieuwe leven vraagt echter om een andersoortige beweging. Een lijn, een pad, een Route. De bestemming nog onbekend, zoals de verrassingstocht van morgen. Deze voortgaande beweging is steeds duidelijker aanwezig, zal buiten de Cirkel gaan treden...

naar Parijs

Daar staat ze.
 
Me op te wachten bij Gare du Nord, waar mijn Thalys zijn eindpunt heeft.
Haar haren veel blonder dan 3 maanden geleden, dezelfde heldere blauwe ogen.
Heerlijk om haar weer te zien. Een beetje vreemd ook. Moeiteloos loodst ze me door het overvolle metrostelsel van Parijs. Even de HEMA laten zien. Pas écht goedkoop voor Parijse begrippen.
Een paar uur later halen we samen de kinderen van school. Hun herfstvakantie staat te beginnen. Eerst leer ik andere au pairs kennen, Duitse en Engelse. Hanan switcht makkelijk tussen Nederlands en Engels op en neer. Dan hoor ik haar de kinderen verwelkomen, vloeiend Frans. Mijn oren klapperen. Prachtig hoe ze dat doet.
Een halve dag later heb ik wel een idee gekregen van haar taken en haar positie hier. Bijna uit het niets moet Hanan een heel gezin draaiende houden voor het grootste gedeelte van de dag, van de week. Dat alles in een vreemde taal, die ze zelf ook nog 3 dagen in de week bijgespijkerd krijgt ("saai!"). Ik voel trots en diep respect. Hanan is sterk en heeft veel lef ("Nou," denkt ze nu, "dat valt wel mee.").
Tussen haar lotgenoten in Parijs zijn 3 opvallende vriendinnen. Eén ervan ontmoet ik op zondagmiddag, de sprankelende Engelse Hannah. Het doet me goed te zien hoe ze elkaar aanvullen. Hun jonge bloed wil in een bijna continuüm de toekomst, de wereld veroveren.
Na nog geen dag wordt duidelijk dat we beiden erg moe zijn. We besluiten dan ook nauwelijks meer Parijs in te gaan. Hanan moet er even aan wennen. Ik vind het niet erg, ik ben tenslotte voor haar gekomen. Niet zozeer voor Parijs. Veel onderwerpen passeren onze gesprekken: opvoeding, ethiek, cultuur, studies, haar broers, de toekomst, het nu, het verleden, Ronald. We slapen uit, kijken films, schilderen, schrijven en knippen elkaars haar. Rust, dat is wat we samen nodig hebben. En ik mag weer een beetje moeder zijn. Ik verwen haar met ontbijt, lunch en cappuccino. Ik naai wat kapot is gegaan aan kleding en tassen.
Dan is daar het onvermijdelijke afscheid. Iets waar we allebei niet goed in zijn. Gelukkig kan Hanan snel haar zinnen verzetten: een paar uur later vliegt ze met Hannah naar Berlijn.

Na 4 dagen Parijs concludeer ik een paar dingen.
Eén ervan is dat een nieuw leven opbouwen heel hard werken is. Dat geldt voor ons alle vijf, ook voor Yoran, Yaël en Fenno. Het is wel eens goed daar bij stil te staan.

Mieke

Je kunt Hanan volgen op haar blog: www.hanannoij.reismee.nl

de Grote Route

(of volle maan bij daglicht)



zee rolt over het land
weerlicht splijt de horizon
vuur verstilt de nacht
zand reist in de wind


wie redt de redder?
wie beschermt de beschermer?
wie leeft het leven?


we gaan de Grote Route
we gaan samen

nieuwe paden

ze gaat

voor een jaar
weg

het huis uit

waar zoveel is gebeurd
en zoveel overwonnen

met haar wilskracht

weg
naar het buitenland
haar dromen volgen

ze gaat

haar eigen pad uitzetten
laat markeringen achter

respect
trots

dat zou haar vader zeker ook geweest zijn op haar

snelbinder

snelbinder

verbinder

van noord naar zuid
van zuid naar noord
maakt de stad
een geheel


ik ben op weg
naar een geheel

het komt

ik voel het

het komt

goed


Vandaag heb ik rond 17.30 uur 6 rondbreisjaaltjes achtergelaten op verschillende plekken op de Snelbinder, de brug naast de spoorbrug in Nijmegen. Heb jij er een gevonden? Onthul wat je wilt vertellen.

D-day

jarig
en toch niet

zijn
en niet zijn

vandaag zou je 48 geworden zijn

mijn brug ik

beton van geduld
geduld van beton