zaterdag 2 maart 2013

2 maart




Ronald
 
06-06-1964   -   02-03-2010
 
 
ergens in die nacht
moet er een moleculaire chemische reactie geweest zijn
die je bloed deed klonteren
uren later bevroor het
de bloedstroom in je aderen
de levensstroom in je hart
je tijd was domweg... op
 
Ik wil iedereen bedanken voor alle lieve en warme reacties en mooie bloemen. Daarnaast wens ik een ieder sterkte. Afscheid nemen doen we steeds een beetje.
 
Een speciale editie rondbreisjaaltjes (met kleine wandelmarkering), 15 in totaal, heb ik achtergelaten op verschillende plekken in Nijmegen; bij de Boskapel, het Dela rouwcentrum, het CWZ-ziekenhuis, de voormalige spoedeisende hulp van het Radboudziekenhuis en bij het monument voor het nooit verloren kind op begraafplaats Rustoord. Naast de sjaaltjes heb ik 5 gebreide wandelmarkeringen achtergelaten. Dit alles in liefdevolle ondersteuning van Fenno. Samen deelden we in onze rouw.
 
Ben jij een vinder van een sjaaltje of wandelmarkering?
Vertel wat je wilt vertellen, onthul wat je wilt onthullen.
 
Mieke
 

 

 

4 opmerkingen:

  1. Lieve Mieke,

    Blijkbaar ben ik een van de eersten om je sjaaltjes te vinden. Een paar jaar geleden wilde ik geneeskunde studeren maar werd uitgeloot. Ik besloot een tussenjaartje Engels te studeren en het daarna opnieuw te proberen. Maar wat ik allemaal meemaakte bij Engels veranderde mijn leven ingrijpender dan ik me had kunnen voorstellen. Ik kwam je sjaaltjes tegen bij de medische faculteit toen ik me stond af te vragen wat een ander pad me gebracht zou hebben.
    Na te hebben gelezen wat je hebt meegemaakt en hoe je daarmee om bent gegaan, was ik sprakeloos. Hoewel het moeilijk is te omschrijven hoe ik me voelde, wilde ik je op z'n minst bedanken voor je geschenk. En dan bedoel ik niet aan mij, maar aan alle anderen in Nijmegen of Australië of wie dan ook in jouw leven.
    Zelf heb ik ook vaak moeite om niet spectaculaire dromen na te jagen maar genoegen te nemen met kleine stapjes. Met jouw sjaal kan ik iedere koude ochtend op de fiets jouw wijsheid en ervaringen inademen en me laten vullen van wat we eigenlijk wel weten, maar steeds lijken te vergeten.
    Bedankt voor je werk. Sterkte met je verdriet. Ik heb gemerkt dat er geen weg meer terug is naar jezelf, zoals je was voor het verdriet. Ik merk tot nog toe dat je alleen maar verder kan gaan, tot het een onlosmakelijk deel van jezelf is geworden, en je hervormt ben door je verdriet. Maar dankzij jou heb ik me net bedacht dat je niet gevormt wordt door je verdriet; je vormt jezelf door hoe je ermee omgaat.
    Ik bewonder hoe je van jouw pijn iets hebt gemaakt waar anderen wat aan hebben. Zo zet je jouw verdriet om in een ander's geluk.
    Door jou zal ik het niet vergeten. Het ga je goed

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Lieve Me,

      Toen ik in november 2011 begon met sjaaltjes verspreiden en de eerste reacties via dit blog terug kreeg was ik heel blij, diep bewogen en geïnspireerd om door te gaan. In augustus 2012 borrelde een nieuw idee op: wandelmarkeringen breien. Hoe ik dat vorm wilde geven wist ik toen nog niet. Het ontwikkelde zich vanzelf tot het moment van 2 maart, een mooie dag om dit nieuwe "project" te starten.
      En dan lees ik deze werkelijk schitterende reactie van jou. Daar werd ik dan weer sprakeloos van. Je durft het aan iets van jouw pad te belichten, je kwetsbaarheid te laten zien, je worsteling met jouw verdriet.
      Ook ik vind het moeilijk kleine stappen te maken en ze te waarderen als zodanig. Door het te beschrijven in een gedicht raak ik het al iets meer aan. Door het van jou weer terug te krijgen in jouw woorden, besef en voel ik het in mijn wezen. Dank daarvoor.
      En dank voor je prachtige reactie! Het ga je goed, stap voor stap.

      Mieke

      Verwijderen
  2. Dag Mieke,

    Gisteren waren mijn man en onze jongste dochter van 10 op bezoek bij hun vader/opa in het CWZ. Hij lijdt aan Parkinson en Alzheimer en is opgenomen omdat hij eigenlijk van de ene op de andere dag niet meer bereikbaar leek. Moeilijk, vooral voor zijn vrouw en zijn twee zoons. Gelukkig zijn er ook nog momenten dat je lekker met 'm kan lachen.

    Mijn man zag het tasje hangen en mijn dochter heeft het mee naar huis genomen. Een kind dat al 10 jaar op weg is, maar haar route nog moet uitzetten. Een meisje dat als geen ander geniet van alles om haar heen, met een eeuwige lach op haar gezicht. Toevallig ook dat ze kort geleden zelf nog bezig is geweest met een breiring om een muts te maken. Dat lukte nog niet helemaal zoals ze het zelf graag wilde, maar jouw sjaal bracht haar weer op een idee.

    Het andere tasje dat er bij in de buurt hing hebben ze laten hangen voor oma, maar die was het helemaal vergeten. Vanmorgen hing het er nog. Mijn man heeft het meegenomen voor zijn moeder. Zij heeft het mee naar huis genomen. Voor haar geldt vooral de zin 'je komt ver door steeds een kleine stap te zetten'. Ze heeft de afgelopen dagen heel veel kleine stapjes moeten zetten in het loslaten van het verleden en accepteren het heden. Dat is zwaar, maar ze doet heel goed.

    Bedankt voor je mooie gebaar en de rake woorden. Ik hoop dat jij inmiddels ook weer kunt genieten van de dingen om je heen. Veel geluk Mieke voor jou en je kinderen!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Marion,

      Ten eerste wil ik je sterkte wensen met de terugval van je schoonvader, de vader van je man, de man van je schoonmoeder, de opa van je dochter.

      Grip op het leven lijkt in sommige opzichten essentieel voor ons te zijn.
      Ik zie het bij de moeder van mijn partner, bij wie Alzheimer is geconstateerd. Zij verliest grip en is zich daarvan bewust. Heel verdrietig om te zien hoe zij omgaat in een voor haar steeds vreemder wordende wereld. Vast herkenbaar voor jou.
      Ook ik probeer grip op mijn nieuwe leven te krijgen. Voor mijzelf, voor mijn kinderen, samen met mijn partner. Het gaat met vallen en opstaan. Het lijkt op de prosessie van Echternach: 2 passen vooruit, 1 pas achteruit. De passen zijn dan niet alleen klein, het gaat ook eens nog langzaam vooruit. Die passen te waarderen voor wat ze zijn is een uitdaging.
      In je verhaal lees ik prachtige details. Jij hebt oog voor het kleine, denk ik. Zoiets maakt je rijk.
      Dank voor je uitgebreide, mooie reactie. Veel plezier met de sjaaltjes, dat jullie er veel warmte van mogen ontvangen. Sterkte de komende tijd.

      Mieke

      Ps. Ik wens je dochter veel plezier met breien!

      Verwijderen