Roon, je bent nog steeds bij ons
Gisteren, 24 december, vierden we Sinterkerst met spelletjes, samen eten, cadeautjes met gedichten.
En dan ben jij er ook.
In de taal waarmee Hanan haar gedicht schrijft, hoor ik jou.
Zoals Yaël zijn bierglas heft, proost en een flinke teug neemt, zie ik jou.
In het plezier dat Yoran steevast in de groep strooit, vind ik jou.
Je bent er in de kleinste dingen, waar ik zoveel van houd.
8 jaar zonder jou.
De foto is gemaakt in Venetië op de Rialto in 2009: Yoran, Hanan, Yaël en jij, Ronald.
Je laatste vakantie met ons.
Mieke
bevroren
staat deze dag
in ons geheugen
zo koud
was jouw huid
nog even door ons te voelen
en daarna verdwenen
voor altijd
als jouw aanwezigheid
jouw leven
jouw zijn
Ronald Noij
6 juni 1964 2 maart 2010
je hebt dan wel
een lucifer
in je hand
maar
soms
heb je geen idee
hoe licht te maken
er rest je niets
dan de schemering
te accepteren
Voor mama die haar eerste verjaardag zonder papa viert.
Morgen zou papa 82 jaar geworden zijn.
Mieke
Ronald
06-06-1964 02-03-2010
we missen je
Hanan
Yaël
Yoran
Mieke
gesloten
kan niemand mijn kern zien
waan ik mij veilig in de wereld
houd ik verborgen
wat ik voel
wat ik wezenlijk voel, denk en wil
alleen voor mij
open
is alles te zien
kwetsbaar
tot diep in mijn ziel
wat mooi en lelijk is in mij
wat goed en fout is in mij
wat licht en schaduw is in mij
vertrouwen en schaamte in mij
en juist dàt
is wat verbinding maakt
met de ander
met mens-zijn
gesloten en open
open en gesloten
ik leer de balans
ik leer de heelheid
Kritsa academie op Kreta reaching me into me stine jensen
ronald noij
06-06-1964 02-03-2010
zeven maal om de aarde te gaan,
als het zou moeten op handen en voeten.
zeven maal, om die ene te groeten
die daar lachend te wachten zou staan.
zeven maal om de aarde te gaan.
zeven maal over de zeeën te gaan,
schraal in de kleren, wat zou het mij deren,
kon uit de dood ik de ene doen keren.
zeven maal over de zeeën te gaan -
zeven maal, om met zijn tweeën te staan.
ida gerhardt
Op 22 januari hebben we warm, liefdevol en met veel aandacht afscheid mogen nemen van mijn vader. Dat was ons niet gegund toen Ronald zeven jaar geleden zo plotseling overleed. Juist vandaag ben ik me ervan bewust hoe waardevol, krachtig en troostrijk het is bij het afscheid te kunnen uitspreken hoeveel je voor elkaar betekend hebt, hoeveel liefde je voor elkaar voelt.
In je dagelijkse leven waardering en erkenning naar een ander uitspreken, laat een mens, klein en groot, bloeien. Liefde is zo krachtig, en begint bij jezelf. Probeer het maar eens. Vandaag. En morgen. En de dagen erna.
Mieke
de orde der dingen
lente en winter
vuur en water
leven en dood
naakt en geborgen
kind en ouder
meisje en moeder
jongen en vader
alleen en samen
zoals de seizoenen
ben jij mijn vader
ben ik jouw dochter
zijn wij onlosmakelijk verbonden
jij wist het al snel
ik mocht het nog leren
nu weet ik het
ervaar ik het
voel ik het
meisje van jan de wit
tussen de jongens
dank je pap
mieke
