Daar staat ze.
Me op te wachten bij Gare du Nord, waar mijn Thalys zijn eindpunt heeft.
Haar haren veel blonder dan 3 maanden geleden, dezelfde heldere blauwe ogen.
Heerlijk om haar weer te zien. Een beetje vreemd ook. Moeiteloos loodst ze me door het overvolle metrostelsel van Parijs. Even de HEMA laten zien. Pas écht goedkoop voor Parijse begrippen.
Een paar uur later halen we samen de kinderen van school. Hun herfstvakantie staat te beginnen. Eerst leer ik andere au pairs kennen, Duitse en Engelse. Hanan switcht makkelijk tussen Nederlands en Engels op en neer. Dan hoor ik haar de kinderen verwelkomen, vloeiend Frans. Mijn oren klapperen. Prachtig hoe ze dat doet.
Een halve dag later heb ik wel een idee gekregen van haar taken en haar positie hier. Bijna uit het niets moet Hanan een heel gezin draaiende houden voor het grootste gedeelte van de dag, van de week. Dat alles in een vreemde taal, die ze zelf ook nog 3 dagen in de week bijgespijkerd krijgt ("saai!"). Ik voel trots en diep respect. Hanan is sterk en heeft veel lef ("Nou," denkt ze nu, "dat valt wel mee.").
Tussen haar lotgenoten in Parijs zijn 3 opvallende vriendinnen. Eén ervan ontmoet ik op zondagmiddag, de sprankelende Engelse Hannah. Het doet me goed te zien hoe ze elkaar aanvullen. Hun jonge bloed wil in een bijna continuüm de toekomst, de wereld veroveren.
Na nog geen dag wordt duidelijk dat we beiden erg moe zijn. We besluiten dan ook nauwelijks meer Parijs in te gaan. Hanan moet er even aan wennen. Ik vind het niet erg, ik ben tenslotte voor haar gekomen. Niet zozeer voor Parijs. Veel onderwerpen passeren onze gesprekken: opvoeding, ethiek, cultuur, studies, haar broers, de toekomst, het nu, het verleden, Ronald. We slapen uit, kijken films, schilderen, schrijven en knippen elkaars haar. Rust, dat is wat we samen nodig hebben. En ik mag weer een beetje moeder zijn. Ik verwen haar met ontbijt, lunch en cappuccino. Ik naai wat kapot is gegaan aan kleding en tassen.
Dan is daar het onvermijdelijke afscheid. Iets waar we allebei niet goed in zijn. Gelukkig kan Hanan snel haar zinnen verzetten: een paar uur later vliegt ze met Hannah naar Berlijn.
Na 4 dagen Parijs concludeer ik een paar dingen.
Eén ervan is dat een nieuw leven opbouwen heel hard werken is. Dat geldt voor ons alle vijf, ook voor Yoran, Yaël en Fenno. Het is wel eens goed daar bij stil te staan.
Mieke
Je kunt Hanan volgen op haar blog: www.hanannoij.reismee.nl
