je hebt dan wel een lucifer in je hand maar soms heb je geen idee hoe licht te maken er rest je niets dan de schemering te accepteren Voor mama die haar eerste verjaardag zonder papa viert. Morgen zou papa 82 jaar geworden zijn. Mieke
gesloten kan niemand mijn kern zien waan ik mij veilig in de wereld houd ik verborgen wat ik voel wat ik wezenlijk voel, denk en wil alleen voor mij open is alles te zien kwetsbaar tot diep in mijn ziel wat mooi en lelijk is in mij wat goed en fout is in mij wat licht en schaduw is in mij vertrouwen en schaamte in mij en juist dàt is wat verbinding maakt met de ander met mens-zijn gesloten en open open en gesloten ik leer de balans ik leer de heelheid Kritsa academie op Kreta reaching me into me stine jensen
zeven maal om de aarde te gaan, als het zou moeten op handen en voeten. zeven maal, om die ene te groeten die daar lachend te wachten zou staan. zeven maal om de aarde te gaan. zeven maal over de zeeën te gaan, schraal in de kleren, wat zou het mij deren, kon uit de dood ik de ene doen keren. zeven maal over de zeeën te gaan - zeven maal, om met zijn tweeën te staan. ida gerhardt
Op 22 januari hebben we warm, liefdevol en met veel aandacht afscheid mogen nemen van mijn vader. Dat was ons niet gegund toen Ronald zeven jaar geleden zo plotseling overleed. Juist vandaag ben ik me ervan bewust hoe waardevol, krachtig en troostrijk het is bij het afscheid te kunnen uitspreken hoeveel je voor elkaar betekend hebt, hoeveel liefde je voor elkaar voelt. In je dagelijkse leven waardering en erkenning naar een ander uitspreken, laat een mens, klein en groot, bloeien. Liefde is zo krachtig, en begint bij jezelf. Probeer het maar eens. Vandaag. En morgen. En de dagen erna. Mieke
de orde der dingen lente en winter vuur en water leven en dood naakt en geborgen kind en ouder meisje en moeder jongen en vader alleen en samen zoals de seizoenen ben jij mijn vader ben ik jouw dochter zijn wij onlosmakelijk verbonden jij wist het al snel ik mocht het nog leren nu weet ik het ervaar ik het voel ik het meisje van jan de wit tussen de jongens dank je pap mieke
schuifelend gaat papa op weg voetje voor voetje aanvaardt hij de reis de Grote Reis een tijdje geleden heeft hij deze richting dit pad gekozen verwisselt onze werkelijkheid met de zijne daar waar wij hem niet kunnen volgen of niet helemaal hij ontmoet er mensen de wij niet zien begroet ze, fluit ze soms na, heeft een gesprek handelt zaken af die zijn blijven liggen moet die man nog een tientje betalen laat de vrouw voorgaan ook in de tussenwereld is hij een echte heer zijn handen reiken, tasten of zoeken naar iets tussen of onder de dekens handen die in onze wereld een tastbare concrete werkelijkheid gebouwd en gemaakt hebben handen die juist nu het contact in het nu bekrachtigen soms wil hij zijn schoenen aan of slaat resoluut de dekens weg om op te staan zijn jas aan te gaan doen is het tijd om te gaan? vraagt hij aarzelend komen de anderen zo? nog niet nog even niet